Θόδωρος Τερζόπουλος: Eκπέμπω SOS στην Αριστερά.

Ο άνθρωπος έχει αξία μόνον όταν αγωνίζεται ασταμάτητα…
Και όχι μόνο για την επιβίωση αλλά και τη συμβίωση. Δυστυχώς, όμως, απομακρυνθήκαμε από την ιδέα της συνύπαρξης. Είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι, και ένα πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης ανήκει και στην Αριστερά, η οποία καλείται αυτή την ιστορική στιγμή, να την αξιοποιήσει. Πρέπει όλοι να το αντιληφθούμε, ήρθε η ώρα. Είναι απόλυτα σαφές ότι η κρίση είναι πολύπλευρη, σχεδόν απόλυτο βραχυκύκλωμα.

Χρόνια ολόκληρα σ’ αυτό το κράτος, από την στιγμή που ιδρύθηκε (που δεν ιδρύθηκε δηλαδή…), ζούμε σε συνθήκες παρακράτους.
Μέσα στη συνθήκη του παρακράτους ζήσαμε όλοι: την παραοικονομία, την παραπαιδεία, την υποκουλτούρα , όλα τα «παρά» και τα «υπό». Όχι τα «χρήσιμα» και τα «ακριβώς». Στην κλίμακα του παρακράτους γιγαντώθηκαν ο δικομματισμός, η οικογενειοκρατία, ποικίλα συμφέροντα και διαπλοκές και μαζί μ’ αυτά διαμορφώθηκε και ο ελληνικός λαός. Συνενοχή και συνευθύνη. Φτιάξαν ένα λαό στα μέτρα τους. Και ο λαός, έτσι όπως φτιάχτηκε με τη σειρά του, έφτιαξε τους πολιτικούς στα μέτρα του σε μια αγαστή συνεργασία και αέναη συνθηκολόγηση. Και φυσικά η Αριστερά παίζει το ρόλο της, ωστόσο μέσα σε συνθήκες παρακράτους.
Πλέον, όμως, ο κόσμος αρχίζει να βλέπει τα πράγματα με περισσότερο κριτικό πνεύμα και όχι τόσο συναισθηματικά.  Το συναίσθημα, χωρίς την κριτική εξέθρεψε και συντήρησε το παρακράτος. Είναι η μοναδική ευκαιρία ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων ψηφοφόρων να απεγκλωβιστεί από τη φυλακή του δικομματισμού, και να δει τα πράγματα απ’ την αρχή. Ωστόσο πολλοί μένουν ακόμα δέσμιοι σε αυτές τις φυλακές, σε μία διαρκή εξάρτηση.
Αν δεν απεξαρτηθούν οι έλληνες, από αυτές τις δύο φυλακές, δεν θα αποκτήσουν ποτέ την ελευθερία τους και δεν θα δουν ποτέ τον εαυτό τους. θα είναι φερέφωνα, υποχείρια των πάντων.
Αυτές οι εξαρτήσεις, παρατηρούνται κυρίως σε χώρες που δεν έχει στεριώσει, δεν έχει ιδρυθεί το κράτος και κυβερνά το παρακράτος.
Και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Παίρνουμε τη Δαμόκλειο σπάθη και σπάμε το γόρδιο δεσμό ή ξαναστήνουμε το κράτος; (γιατί ακούμε αυτές τις μέρες αυτή την έκφραση, λες και το κράτος είναι σαν τα παιχνίδια με τα τουβλάκια και μπορούμε να το στήσουμε και να το ξαναστήνουμε!). Ακούμε διάφορες ανοησίες. Έρχονται τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές να μας υποσχεθούν ότι ή θα εξυγιάνουν το κράτος ή θα το ξαναστήσουν!
Για να γκρεμιστεί, όμως, αυτό το παρακράτος, που κατήργησε κάθε αξία, κάθε αρχή, που γέννησε τη διαφθορά, και έφερε στην γνωστή κατάντια την κοινωνία, τον πολιτισμό, τον άνθρωπο … σαφώς θέλει άλλο τρόπο.
Πρέπει ο καθένας από μας ως άτομο μέσ’ το μικρό κύτταρο που ζει, που μπορεί να είναι τρεις φίλοι, μια  οικογένεια, μια μεγαλύτερη ομάδα, σιγά σιγά να αποκτήσει συνείδηση του ίδιου του του εαυτού. Να απεγκλωβιστεί από κάθε κόμμα, από κάθε σέχτα, από κάθε θρησκεία, από κάθε τηλεόραση… Πρέπει να απελευθερωθεί.
Ας κάνουμε αυτά τα βήματα, ας αφυπνιστούμε, για χρόνια ζούμε σας υπνωτισμένοι!
Η μορφή του Γλέζου με συγκινεί, γιατί έχει ένα ισχυρό φορτίο της ιστορικής μνήμης. Πρέπει οι νέες γενιές να εμπνευστούν από την ιστορία, από τους αγώνες και να πάρουν στα χέρια τη ζωή και το μέλλον τους.
Μόνον έτσι μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα προοπτική στο μέλλον! Και αντιμνημονιακοί να βγουν, και αντιρατσιστές και αντιφασίστες, που είμαι υπέρ αυτών, το πρόβλημα δεν θα λυθεί, αν ο καθένας από μας δε σκύψει τόσο πάνω στα ζητήματα της κοινωνίας αλλά πάνω απ’ όλα μέσα του. Και όταν λέω μέσα του, όχι για να ομφαλοσκοπήσει, αλλά για να φιλτράρει τον κόσμο.

Βρισκόμαστε στο ιστορικό momentum της Αριστεράς. Τα αριστερά κόμματα δεν έχουν δικαίωμα να μην συνεργάζονται. Η Αριστερά δεν είναι το μαγαζάκι κάποιων ομάδων και των αρχηγών τους. Η Αριστερά είναι υπόθεση των αγώνων του λαού σε βάθος χρόνου.
Για όσους προερχόμαστε από την αριστερά, αν μη τι άλλο, η τελευταία ελπίδα που μένει είναι η συνεργασία και η ζύμωση για μια νέα αρχή.
Η κρίση μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες…. Εδώ η κρίση έχει διαλύσει όλο το τοπίο, μέχρι στιγμής, δηλαδή, έχει πάρει την πιο αρνητική της μορφή.
Θυμάμαι μια εποχή, που υπήρχε η αριστερά και η δεξιά. Και το φαινόμενο αυτό, όπου ο κάθε ομαδάρχης φτιάχνει κόμμα για να αποδείξει… τι; Το καπετανάτο του; το κοτζαμπάσικό του; Τι είναι αυτό;
Και το φοβερότερο  ποιο είναι; Ότι βλέπουμε τα σχολεία τα πανεπιστήμια και η ίδια η κοινωνία να προετοιμάζει τους νέους κοτζαμπάσηδες και τους νέους ραγιάδες!
Πιστεύω πάρα πολύ στην ελευθερία του ανθρώπου. Και ελευθερία είναι ουσιαστικά η ευθύνη να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, την ύπαρξή μας, την ψυχή μας. Να ανέβει το επίπεδό μας.  Γιατί αν δεν ανέβει, πάντα θα περιμένει στη γωνία… όχι φυσικά ο δάσκαλος, αλλά ο πατρώνος, ο χειραγωγέας, ο απατεώνας,  ο οποίος θα εξοντώσει και το δάσκαλο και το μαθητή, τη βασική αρχή της δημοκρατίας.

Αναδημοσίευση από TVXS